Page 42 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

kahve alışkanlığı falan yoktu. Ya evimize komşular ge-

lip gider ya da biz komşulara ziyarete giderdik. Bir de,
bazı akşamlar babam, kasabanın kalbur üstü insanları-

nın gittiği şehir kulübüne giderdi.

ARDAHAN’DA ÇOCUKLUK YILLARI

Çocukluğum Ardahan’da geçti. Ardahan’da doğdum.
Sonra babamın işleri için bir süre Şavşat ve Göle’de

kaldık. Altı yaşımda tekrar Ardahan’a döndüm ve on
yedi yaşıma kadar bu küçük Doğu Anadolu kasaba-

sından hiç çıkmadım. On yedi yaşıma kadar elektriği

görmedim. Denizi de ilk kez 17 yaşımda gördüm. Be-
beklik, çocukluk ve belki delikanlılığa ilk adım attığım

yıllar... Bu yıllar ağırlıkla Ardahan’da, bütünüyle de Do-

ğu’da geçti. Peki pişman mıyım? Daha başka yerlerde,
o zaman çocukların hayallerini süsleyen bol ışıklı bü-

yük kentlerde mi geçirmek isterdim çocukluk yıllarımı?
Hayır, asla pişman değilim. Çok mutlu bir çocukluğum

oldu benim. Çocukluğumu doya doya, özgürce yaşa-
dım. Ardahan’ın tozu toprağı içinde, toprak damlı evle-

rin damlarında, evimizin avlusunda oradan oraya koş-

turarak yaşadım çocukluğumu.
En sevdiğim oyun çelik-çomaktı. En iyi oynadığım

oyun da çelik-çomaktı. Belki de en iyi onu oynadığım

için çelik-çomağı çok severdim. Çelik-çomağı iki takı-
ma ayrılır oynardık. İki taşın arasına yerleştirdiğimiz kü-

43

20.12.2005 08:38:51
N-Carmikli.indd 43
N-Carmikli.indd 43 20.12.2005 08:38:51