Page 43 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

çük, kalınca ama kısa, 5-10 santim uzunluğundaki bir

dal parçasını, onun altına yerleştirdiğimiz bir sopa ile
hafifçe havaya kaldırır sonra aynı sopayla var gücü-

müzle vurarak alabildiğine uzağa göndermeye çalışır-
dık. Karşıdakiler de bizim fırlattığımız çomağı yakala-

maya çalışırlardı. Çomağın hızını kesip yakalayabilmek

için bazen çalı parçaları kullanırdık. Ceketlerimizi çı-
karıp kullandığımız da olurdu. Çomağı yakalayan ka-

zanmış olur, fırlatma sırası da onlara geçerdi. Bir parça
dal ve odun parçasından dünyanın en güzel ve keyifli

oyuncaklarını yaratmıştık. Şimdiki çocuklar, milyonlar-

ca lira ödenip alınan uzaktan kumandalı oyuncakların-
dan, robotlarından, gerçeğine benzeyen akülü otomo-

billerinden, motosikletlerinden, bisikletlerinden aynı
zevki alıyorlar mı acaba? O oyuncaklarla da bizim ba-

sit oyuncaklarımızdan aldığımız keyfi alarak oynuyorlar

mı? Bilmiyorum. Ama çocukluğumuzda o basit oyun-
caklarla oynadığımız oyunlardan aldığımız doyumsuz

keyfin bugünün teknoloji harikası oyuncaklarında ola-
cağını hiç sanmıyorum.

Çelik-çomakta gerçekten çok iyiydim. Mahallede hiç-

bir arkadaşım çomağı benim kadar sert ve uzağa ata-
mazdı. Damda oynadığımız oyunlarda bazen çomağı

öyle havalandırırdım ki gidip aşağıdan almak zorun-

da kalırlardı. Çelik-çomakta o kadar iyi olmama karşın

44

20.12.2005 08:38:51
N-Carmikli.indd 44
N-Carmikli.indd 44 20.12.2005 08:38:51