Page 39 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

Annemi, beş yıl kadar önce 22 Mart 2000 yılında kay-

bettik. İnsan, kuşkusuz sevdiklerinin ölümünü, ne za-
man ölürlerse ölsünler erken ölüm sayıyor. Anneciğimin

de daha nice yıllar bizimle yaşamasını dilerdim. Ancak
babamın erken ölümüyle kıyasladığımda, anneciğimin

bizim mürüvetlerimizi, başarılarımızı görmüş olmasın-

dan, ona elimizden geldiğince “gün göstermiş” olma-
mızdan dolayı mutluluk duyuyorum. Keşke babam da

hayatta başardıklarımızın hiç değilse bir kısmını göre-
bilseydi. Keşke ona da birazcık gün gösterebilseydik.

Babam annemden farklıydı. Onun cezalarının anne-

minkilerle hiç ilgisi yoktu. Onun cezaları bile tatlıydı.
Bir tek fiske dahi vurmadı. Bir yanlış yaptığımızda ya-

nına oturtur nasihat ederdi. Konuşurduk, “Yapma oğ-

lum.” derdi.
Kucağına almasa, okşayıp öpmese de babamla sevi-

şirdik. Biz çocuklarını öyle derinden severdi ki, baba-

mın sevgisini, o sevginin sıcaklığını ve gücünü çok kü-
çük yaşlarımdan itibaren hep hissettim.

Babam herşeyimizle ilgilenirdi. Giyimimize, kuşamı-

mıza çok düşkündü. Belki de, kendi giyim kuşam öze-
nini aynen bizde görmek istiyordu. Bana bir giydiğimi

bir daha giydirmezdi. Diğer çocuklarla kıyaslandığında,
benim Ardahan’daki çocuklardan çok farklı bir giyimim

vardı. Kendi dikerdi, kalfalarına diktirirdi ya da İstan-
bul’dan getirirdi ama beni çok özenli ve şık giydirirdi.

40

20.12.2005 08:38:50
N-Carmikli.indd 40 20.12.2005 08:38:50
N-Carmikli.indd 40