Page 40 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

ARDAHAN’DA ESNAF OLMAK

Ardahan küçük bir yerdi. Babamın çarşıdaki dükka-
nı ile evin arası tam ne kadardı bilmiyorum. Çok uzak

olamaz. Ama bizim o zamanki çocuk ölçülerimize göre

evle dükkan arası çok uzakmış gibi gelirdi. Taş duvar-
lı, dar ama arkaya doğru uzun, derinliği olan, cam vit-

rini caddeye bakan, 70-80 bilemedin 100 metre kare

bir dükkandı. O zamanlar bana inanılmaz büyük görü-
nürdü. Burada kumaş, tuhafiye satılırdı. Kadınların ilgi

gösterdiği, alışveriş yaptığı bir tuhafiye dükkanıydı. Ba-
bam, başka yerlerden örneğin Artvin’den mal getirir bu

dükkanda satardı. Orada dikiş dikilmezdi. Dikiş dikilen
bir başka dükkan daha vardı. Terzi dükkanı ile tuhafi-

ye ayrıydı.

Babamın tuhafiye dükkanı bugün hâlâ durur. Geçen-
lerde gidip resimlerini çektim. Şimdi zaman zaman fo-

toğraflarına baktığım o dükkanı kim bilir kaç kez daha

sabah ezanı okunmadan açmıştım. Dükkan, benim git-
tiğim ilkokula da yakındı. Önünden geçer okula, önün-

den geçer eve giderdim.

Babam dükkanı çok erken açardı. Sabahları daha gü-
neş doğmadan dükkanda olurdu. Bazen gider ondan

önce dükkanı açardım. Sabahın dördünde kalkıp dük-

kana koşardım. Babam bana “Kalk dükkanı aç” demez-
di. Hiç bir zaman böyle bir isteği olmadı. Ama dükkan-

da çalışanlara, kalfalara sürekli söylediği bir söz vardı

41

20.12.2005 08:38:51
N-Carmikli.indd 41
N-Carmikli.indd 41 20.12.2005 08:38:51