Page 36 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

kucağına aldığını, öyle sarılıp sevdiğini hatırlamam.

Ama çok derin bir sevgisi vardı. Bunu hep hissettim.
Gariptir, o zamanlar bütün çocukların annelerine daha

yakın olduklarını gözlerdim. Anneleriyle daha çok şey
paylaşır, babalarından ise korkarlardı. Bizde durum tam

tersiydi.

ANNEM EMİNE SAADET HANIM

Annem Emine Saadet Hanım Osmanlı bir kadındı.
Otoriterdi. Üstelik ender görülen bir otoriterlikti onun-

kisi. Annemden korkardık biz. Annemin hiç şakası yok-

tu. Dayağı ondan yerdik. Yaramazlık yaptığımızda veya
yanlış yaptığımızda bizi o cezalandırırdı. Sanki babam-

la aralarında sessiz bir iş bölümü vardı ve bizi disipli-

ne etmek anneme düşmüştü. Yemekte mızmızlık etti-
ğimizde bile cezalandırılırdık. Yemeği önümüze koyar,

“Otur, ye” derdi. Beğenmemezlik edip yemedin mi, ak-
şama kadar başka yemek vermez, aç bırakırdı. Gerçi,

biz gidip kaçak olarak komşularda karnımızı doyurur-
duk ama, o disiplininden asla taviz vermezdi.

Pisliğe hiç tahammülü yoktu annemin. Dağınıklığa

da hiç tahammül edemezdi. Aslında üzerimizde disiplin
kurmak istediği iki temel konu vardı: temizlik ve düzen.

Şimdi düşünüyorum da annemin bütün istediği pis ve

dağınık olmamamızdı. Belki de bunların ucu ona do-
kunuyordu. O zamanlar şimdiki gibi çamaşır, bulaşık

37

20.12.2005 08:38:50
N-Carmikli.indd 37
N-Carmikli.indd 37 20.12.2005 08:38:50