Page 209 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

rı tekrar düzeltmek gerekiyordu. Sayımlara nöbetçi su-

bay, astsubay, çavuş ve askerlerden oluşan bir manga
geliyordu. Koğuşun kapısı açıldığında içerdeki tutuk-

lular, zembereğinden boşalmış yay gibi koşarak dışarı
fırlıyorlar; bu arada askerler coplarını kapılara, duvar-

lara vurarak “Çabuk lan, çabuk! Koş lan, koş! Koş, koş,

kooooş!” diye bağırıyorlardı. Bu sesler inanılmaz dere-
cede moral bozucuydu. Dışarı çıkan tutuklular; büyük

bir hızla tek sıra halinde diziliyorlardı. Birkaç kez rahat
hazırol yaptırılıyor sonra sayıma geçiliyordu. Koğuş kı-

demlisi nöbetçi çavuşa, nöbetçi çavuş nöbetçi astsuba-

ya, o da nöbetçi subaya “D-Blok 1. Koğuş 99 mevcu-
duyla sabah sayımında emir ve görüşlerinize hazırdır

komutanım!” diye bağırarak tekmil veriyor, “Sağdan
say.” komutuyla da tutuklular “bir, iki, üç” diye say-

maya başlıyordu. İşte bu esnada birileri mutlaka dayak

yerdi. Sağcılar var güçleri ile bağırırken solcular direniş
yapıyor, alçak sesle sayıyorlardı. Alçak sesle sayanlar,

ses çıkarmadıkları için dayak yiyorlar ama ne kadar da-
yak yerlerse yesinler seslerini yükseltmiyorlardı. Ben is-

tesem de çok fazla ses çıkaramıyordum. Benden önce

bir sağcı saysa onun sesi benimkinden çok yüksek çı-
kacağı için ben mutlaka dayak yiyecektim. Bu yüzden

Doğan, hemen benden önce sıra olup ses tonunu dü-
şürüyor, benim sesim ondan yüksek çıktığı için dayak-

tan kurtuluyordum.

210

20.12.2005 08:39:12
N-Carmikli.indd 210
N-Carmikli.indd 210 20.12.2005 08:39:12