Page 213 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

daha fazla canımız yanıyor.” İşte Çetin, böyle birisiy-

di. O da uzun süre yatıp çıktıktan sonra iş hayatına atıl-
dı. Bursa’da müteahhitlik yapıyor. Ankara’ya geldikçe

bana uğruyor, görüşüyoruz.

RACİ TETİK DİPÇİĞİ

Bir gün yine beni koğuştan aldılar. Savcıya diye gö-
türüyorlar. Ben böylece Nurettin Soyer’in yanına gidi-

yorum, oturuyorum, akşama doğru koğuşa dönüyo-
rum. Ufak tefek bir astsubay vardı. Astsubay, çavuş ya

da başçavuştu. Dili hafif Kürtçe’ye çalıyordu. Ağrılı’ydı.

Beni aldı, iki askerle birlikte D-Blok’tan savcılığa gö-
türüyor. Yürüyerek gidiyoruz. Ben biraz diğerlerinden

yaşlıyım ya bununla sohbet etmeye başladık. İşte nere-

lisin, ne iş yaparsın gibi bir sohbet. Ben Ağrı’da kaldığı-
mı, Ağrı’yı iyi bildiğimi, Eleşkirt’te işler yaptığımı falan

söyledim. Şimdi, ben koca komutanın memleketini bi-
liyorum, bildiğimi söylüyorum ya sanki bu benim için

büyük bir şeref, büyük bir lütuf. Konuşurken Ağrı’dan
söz edince böyle bir hava oluşuyor.

Biz böyle yürüyoruz. Benim ellerim kelepçeli. Kelep-

çe rahatsızlık veriyor ama eskisi kadar değil. İnsan her-
şeye alışıyor. Ben de kelepçelerimi eskisi kadar yaban-

cılamıyorum. Biz öyle sohbet ederek yürürken sağdan

soldan tekmil sesleri gelmeye başladı. Askerler bağırı-

214

20.12.2005 08:39:13
N-Carmikli.indd 214
N-Carmikli.indd 214 20.12.2005 08:39:13