Page 91 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

Ben Ardahan’a döndükten hemen sonra da kış, kar

bastırdı. Yollar kapandı. Biraz daha geç kalsak belki ba-
bamı götüremeyeceğiz ya da ben geri dönemeyeceğim.

Gerçi farkeden birşey de olmayacakmış. Babamı, İstan-
bul’da Haydarpaşa Hastahanesi’ne yatırmışlar. Kısa bir

süre orada yatmış. Sanırım, doktorlar ümidi kesince çı-

karmışlar. Eve götürmüşler. Amcamın evine. Kısa bir
süre de evde yattıktan sonra ölmüş. 27 Kasım’da, 1949

yılının 27 Kasım’ında kaybettik babamı.

ÖLÜM HABERİ GELİYOR

Ömrünün son yıllarında, müteahhitlik babamın asıl
işi olmuştu. Yaptığı son büyük iş, belki de en büyük iş

demek daha doğru, Göle’de bir ilkokul binasıydı. Gö-

le’nin bir köyünde ilkokul binasının inşaatını almış-
tı, 1944 yılında. O okulun inşaatına ben de gitmiştim

onunla. 13 yaşındaydım. Babam o inşaata çok önem
veriyor, özeniyordu. Ama özense ne olacak, o zama-

nın imkanları çok kısıtlıydı. Çimento yoktu. Çamur ka-
rıyorlardı duvarları sıvamak için. Olsun yine de o okul,

bir müteahhit olarak babamın en büyük eseriydi. Ba-

bam Eyüp Sabri Çarmıklı, o okulu yaparak müteahhit-
liğe başlamış ve o okul faaliyete geçtikten üç yıl sonra

da ölmüştü.

Babamın Göle’nin Tahtakıran köyünde yaptığı o oku-
la ne kadar özendiği ve işini ne kadar ciddiye aldığı,

92

20.12.2005 08:38:57
N-Carmikli.indd 92
N-Carmikli.indd 92 20.12.2005 08:38:57