Page 94 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

kardeşlerim de küçüktüler. Oğuz daha 2 yaşındaydı. O,

birşeyin farkında değildi. Ortalık kış kıyamet. Biz evde
öyle büzüştük kaldık. Akşama kadar gelenler, gidenler

oldu. Komşular hep bizdeydi. Ama akşam, o akşam, ilk
kez biz bize kaldık. Babasız, biz bize. Ben ve babamın

“onlara sen bakacaksın” dediği kardeşlerim, annem!

KARDEŞLERİM

Biz aslında yedi kardeşmişiz. Annem, benden önce
bir doğum yapmış. Ablam doğmuş ama bir yaşına gel-

meden ölmüş. Benden sonra da Erol doğdu. Aramız-

da 5 yaş vardır. Oğuz’dan önce Özer isminde bir erkek
kardeşimiz daha oldu. O da yaşamadı. Sekiz ya da do-

kuz aylıkken öldü. Aynen ablamda olduğu gibi; “Ço-

cuk” dendi geçildi. O zamanın doktor durumları, ko-
şulları malum. Neden ölmüştü, önemli bir hastalığı mı

vardı? Bilmiyorum.

Sonra kız kardeşimiz Aynur Türkan doğdu. Tür-
kan’dan sonra da Müjgan Sevgi. En küçüğümüz ise

Mehmet Oğuz. Oğuz’la aramızdaki yaş farkı çok bü-
yüktü. O doğduğunda ben 16’ımı bitirmiştim. O evin

maskotu gibiydi.

Kızkardeşlerimi; Aynur Türkan ile Müjgan Sevgi’yi
çok severdim. Onlar benim herşeyimdir. Ama yaş itiba-

riyle bana en yakın olan Erol’du, onunla da aramızda
beş yaş vardı. Bende daha çocuk yaşlarda Erol’a karşı

95

20.12.2005 08:38:57
N-Carmikli.indd 95
N-Carmikli.indd 95 20.12.2005 08:38:57