Page 93 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

sonra duyduk. O günün koşullarında ne cenazeyi İstan-

bul’dan getirmek mümkün ne de bizim İstanbul’a git-
memiz. Biz babamın vefatını duyduğumuzda o çoktan

Karacaahmet Mezarlığı’na defnedilmişti bile. Mezarını,
daha sonraki yıllarda Zincirlikuyu Mezarlığı’ndaki aile

kabristanlığımıza naklettik.

Babamın ölüm haberini aldığımda Ardahan’da dük-
kanda oturuyordum. Herhalde bize tel çekilmişti, bel-

ki önce Hopa’dakiler duymuştu. Ama bir şekilde haber
bize geldiğinde ben dükkandaydım. Ve inanılmaz bir-

şey oldu. Bu olay, hâlâ hayatımın en büyük muamma-

larından biridir. Öyle batıl inançlarım falan da yoktur
ama bu olayı nasıl yorumlayacağıma bir türlü karar ve-

rebilmiş değilim. Daha babamın ölümünü biz yeni duy-

muşken o, babamın hastalığında köye gidip kendisin-
den ilaçlar aldığım adam, “Bu ayı çıkarırsa Mart-Nisan

da kritik.” diyen adam geldi. “Başınız sağ olsun” dedi.
Nereden duydu, nasıl duydu, bizim dükkanı nereden

biliyordu, nasıl öyle gelip de “Başınız sağ olsun” dedi,
anlayabilmiş değilim. İnsan, ister istemez bazı ermiş ki-

şiler olduğunu düşünüyor. Onlara inanası geliyor. Ben

bu olayı aynen böyle yaşadım ve nasıl yorumlayacağı-
mı hâlâ çözebilmiş değilim.

Babamın ölümünü benden sonra Erol yolda duydu.

Eve gittik. Anneme biz söyledik. Birbirimize sarılıp ağ-
laştık. Ben 18 yaşındaydım, Erol ise 13 yaşındaydı. Kız

94

20.12.2005 08:38:57
N-Carmikli.indd 94 20.12.2005 08:38:57
N-Carmikli.indd 94