Page 90 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

Hopa’da bizi halam ve amcam bekliyordu. Babamı

onlara teslim ettim. İstanbul’a onlar götürdüler. Ben de
geri Ardahan’a; annemin ve kardeşlerimin yanına dön-

düm. Hopa’da vedalaşırken babam yine benzer şeyler
söyledi: “İyileşemezsem çocuklar sana emanet. En bü-

yük sensin. Annen, kardeşlerin sana emanet. Ben size

nasıl baktıysam sen de onlara öyle bakacaksın!”
Babam gemi ile İstanbul’a doğru giderken ben de

Hopa’dan Ardahan’a aynı yolu geri dönüyordum. Ölü-
münü düşünmek, aklıma getirmek istemiyordum. Ölü-

mü babama yakıştıramıyordum. Ama son sözleri kafama

öyle çakılmıştı ki ben ne kadar başka şey düşünme-
ye çalışsam da o sözler gelip kafamı işgal ediyordu:

“Annen, kardeşlerin sana emanet... Kardeşlerin sana

emanet... Onlara sen bakacaksın...” O sözler, babam-
la o son konuşmamız, yıllardır canlılığından hiçbir şey

kaybetmedi. Hayatım boyunca attığım her adımı etkile-
di. Çalışmalarımda, iş hayatında beni sürekli kamçıladı.

Tembelliğe yönelmeme, boş vermeme izin vermedi. O
gün, o kamyonun içinde, babam omuzlarıma çok ağır

bir sorumluluk yükledi.

Onun ölümünü hiç aklıma getirmek istemiyordum.
Ölümü ona hiç konduramıyordum ama babam “Kar-

deşlerin sana emanet” dediğinde içimden sessizce “Söz,

baba” demiştim. “Söz, sen bize nasıl baktıysan, ben de
onlara öyle bakacağım.”

91

20.12.2005 08:38:57
N-Carmikli.indd 91
N-Carmikli.indd 91 20.12.2005 08:38:57