Page 87 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

Öğleyi biraz geçe adam geldi. Bir görseniz üstü başı

dökülüyor. Perişan. Paçasını bir tutsan bütün yamalar
sökülür, adamın üstündekiler dökülür. Çırılçıplak kalır.

Öyle perişan yani. Ben, “Bu adam mıymış?” diye içim-
den geçirirken o, o kadar insanın içinde geldi benim

önümde durdu. Biz sırada bekliyorduk, ben en sonday-

dım ama herkes adama saygı duyuyor. Biraz çekiniyor-
lar ondan. Oradakilerin en küçüğü de benim. Benim

önümde durup “Sen gel bakalım.” dedi. “Senin baban
hasta, değil mi?” dedi. İnanılır gibi değil ama inanın

ben bunları aynen yaşadım. Ben daha ağzımı açma-

dan, adam önümde durdu ve babamın hasta olduğu-
nu bildi. Ben o zaman daha çok umutlandım. Adamda

bir keramet olduğunu düşündüm. Ermiş falan olduğu-
nu düşündüm. Öyle fazla konuşmadık. Ben birşey an-

latmadım. O karşıma geçip durdu. “Baban hasta değil

mi?” dedi. Ben sadece “Evet” dedim. Kısa bir süre ses-
sizce durdu. Bütün adamlar bize bakıyordu. Sonra bana

bakıp “Senin baban kara sarılık! Onun tedavisi burada
değil.” dedi. “Bende onun tedavisi yok. Siz onu götüre-

ceksiniz. İstanbul’a, büyük doktorlara, hastaneye götü-

receksiniz. Ama orada da zor.” dedi. “Bu ayı çıkarırsa
Mart-Nisan ayında bir tehlike daha var. Onu da atlatır-

sa tam atlatır. Ondan sonra korkmayın.” dedi.

Biz Ekim ayındaydık. Adam, “Bu ayı çıkarırsa Mart-
Nisan ayı da zor.” diyor. Şaşırdım kaldım. Bana bazı

88

20.12.2005 08:38:56
N-Carmikli.indd 88 20.12.2005 08:38:56
N-Carmikli.indd 88