Page 89 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

Babam rahat değildi. Yol kötü ve uzundu. Sıkıntısı,

ızdırabı vardı. Pek konuşmuyorduk. Ben korkuyordum.
Babamı kaybetmekten korkuyordum. Ara sıra köydeki

o adamın söyledikleri aklıma geliyordu. O ayın, sonra
da Mart ve Nisan aylarının sağsalim geçmesi için içim-

den dualar ediyordum. Allah’a yalvarıyordum. “Babam

ölürse biz ne yaparız?” diye düşünüyordum.
Ben bu düşünceler içerisindeyken babam bir ara bi-

raz doğruldu. “Bak oğlum” dedi. “Ben iyileşirim diye
İstanbul’a gidiyorum ama belli olmaz. Çok umudum

yok. İyileşirsem anneni de sizleri de hemen yanıma ala-

cağım. İstanbul’a geleceksiniz. Ama iyileşemezsem, evet
iyileşemezsem çocuklar sana emanet. En büyük sensin.

Annen, kardeşlerin sana emanet. Ben size nasıl baktıy-

sam sen de onlara öyle bakacaksın!” dedi.
Ben hiçbir şey söyleyemedim. Sözler, hıçkırıklar bo-

ğazımda düğümlendi. “İyi olacaksın, baba” gibi şeyler

söylemek istedim. Teselli etmek, moral vermek istedim.
Belki öyle bazı sözler de çıktı ağzımdan ama gerçekte

sessiz kaldım.

“İyileşemezsem çocuklar sana emanet. En büyük sen-
sin. Annen, kardeşlerin sana emanet. Ben size nasıl

baktıysam sen de onlara öyle bakacaksın!” İşte bu söz-
ler beynime çakıldı kaldı. Hopa’ya varana kadar bozuk

plak gibi babamın bu sözlerini tekrarlayıp durdum ka-
famın içinde.

90

20.12.2005 08:38:57
N-Carmikli.indd 90 20.12.2005 08:38:57
N-Carmikli.indd 90