Page 67 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

dan attıracağım” diye korkuttu. Velime, aileme bildir-

memesi için çok yalvarmıştım. Sanırım, en iyi öğrencisi
saydığı bir öğrencinin yani benim bir kıza vurmam, Sait

Bey’i çok kızdırmış ve üzmüştü.

Seneler sonra, 80’li yıllarda Sait Bey’i tesadüfen tek-
rar gördüm. Bir arkadaş gösterdi. Şimdi Ankara’da, şir-

ketimizin baş hukuk müşavirliğini yapan Cumhur Boz-
kurt vardır. Onun babası Çetin Bey vardı. Ortaokulda

birlikte okumuştuk. Sanırım Çetin göstermişti. Gidip eli-
ni öptüm. Onca yaşlanmış olmasına karşın ve o kadar

yıl sonra beni tanıdı. “Nurettin” diye ismimle hitap etti.

“Yine öyle hırçın mısın?” dedi. “Yok, Hocam” dedim,
“Uslandım artık”.

Fransızca’dan yalnızca bir kez bütünlemeye kaldım.

Orta ikinci sınıftaydım. Namık Bey, belki de haşarılıkla-
rımdan dolayı beni cezalandırıp ikmale bırakmıştı. Ben

buna çok bozuldum. Gurur meselesi yaptım. “Ne olur-

sa olsun, ikmal imtihanına girmeyeceğim.” dedim. Ho-
calarım yaramazlıklarıma kızıyorlar ama çalışkan bir ta-

lebe olduğum için de seviyorlardı. İkmal imtihanının
olduğu gün evden çıkıp okula gittim. Ama imtihana

girmedim. İmtihan başladı. Ben okulun futbol sahasın-
da okul arkadaşım Turan’la ve onun abisi Orhan’la top

oynuyorum. Arkadan birisi yaklaşıp kulağıma yapıştı.

Baktım, Namık Bey. “Yürü” dedi, “Doğru sınıfa”. Kula-

68

20.12.2005 08:38:54
N-Carmikli.indd 68
N-Carmikli.indd 68 20.12.2005 08:38:54