Page 66 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

mış kızlar vardı ilkokulda. Büyük oğlanlar bizi gönde-

rir, kızların eteklerini kaldırtırlardı. Kaldırır ve kaçardık.
Onlar bakar gülerlerdi, biz dayak yerdik.

Çocukluk aşkı diyebileceğim birşey olmadı ama orta-

okulda belki hepimizin biraz aşık olduğu bir kız vardı.
Adı Emine’ydi. Kafkas kökenli, Acaralı’ydı. Çok güzeldi.

Okulun en güzel kızıydı. Belki de Kafkas kültürünün
etkisidir; diğer kızlara göre daha rahat, serbest bir kızdı.

Herkes gibi ben de ona bakardım. Yıllar sonra Emine’yi
tekrar gördüm. 80’lerin ortalarındaydı. Biraz konuştuk,

eskilerden bahsettik. Kim var, kim yok, kimseyi görü-

yor mu? Bunlardan bahsettik biraz. Bir teknikerle ev-
lenmiş. İki ya da üç kız çocukları olmuş. Kocası eziyor,

hırpalıyormuş. O zaman Emine’ye çok acıdım. Güzelli-

ği ona bir fayda sağlamamış, iyi bir yuva kuramamıştı.
Namık Bey isminde bir Fransızca öğretmenim vardı.

Matematik öğretmenimiz Sait Bey’di. Her ikisinden de

derslerim iyiydi. Yalnız, her zaman en başarılı olduğum
ders matematikti. Matematikten hiç 10’dan aşağı not al-

madım. Bir gün, her sınavından 10 aldığım Sait Bey’den
de çok kötü dayak yemiştim. Şimdi tam olarak nasıl ol-

duğunu hatırlamıyorum ama yine büyüklerden birinin
dolduruşuna gelip bir kız öğrenciye tokat atmıştım. Sait

Bey bunu gördü. Nasıl kızdı, anlatamam. Bana öyle bir

dayak attı ki tarifi mümkün değil. Ben dayağa razıydım
ama o, “Senin notunu sıfıra indireceğim”, “Seni okul-

67

20.12.2005 08:38:54
N-Carmikli.indd 67 20.12.2005 08:38:54
N-Carmikli.indd 67