Page 64 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

ortaokula gidiyordu ve bizden iki-üç yaş büyüktü. Ben

dördüncü sınıfa gidiyordum. Bahattin Abi aklımı çeldi.
“Gelin, biz de bu Süleyman’a bir oyun yapalım.” dedi.

“Ne yapacağız?” dedim. Bize bir güzel anlattı. Süleyman
Bey’in evi, bizim ev, Bahattinler’in ev, hepsi 100-150

metrelik bir mesafe içinde. Aramızda birkaç ev var. Pla-

nı yaptık: Kör Süleyman evine girerken kafasına yumurta
atacağız. Süleyman Bey o zaman daha yeni evliydi. Gali-

ba evleneli ancak 1-2 ay olmuştu.
Folluktan çürük yumurtaları aldık. Folluklarda, ta-

vuklar onu görsün de yanına yumurtlasın diye bayat

yumurtalar bulundurulurdu. Daha doğrusu, o iş için
follukta bırakılan yumurtalar, günlerce hatta aylarca fo-

lukta kalır, bozulur kokardı. Biz, sipere yatıp Süleyman

Bey’i beklemeye başladık. Geldi. Tam evinden içeri gi-
rerken Nihat’la birlikte salladık yumurtaları kafasına. O

kokulu yumurtalar üstünde kırıldı. Kırıldı ama Kör Sü-
leyman da bizi tanıdı. Kovaladı fakat yakalayamadı. Er-

tesi gün daha beter dayak yedik okulda. O zaman ceza-
lar da şimdiki gibi değildi. Öyle okuldan uzaklaştırma,

okuldan atma olmazdı pek. Dayak vardı bolca.

O kadar dayağını yedim ama Süleyman Bey’i rah-
metle anarım. Nur içinde yatsın. Evet, dayak vardı, da-

yak atardı fakat bizim yetişmemiz için herşeyi de yapar-

dı. O yumurta olayından sonra kin beslemedi mesela.
Böyle şeyler yapan öğrencilerini bile yetiştirip topluma

65

20.12.2005 08:38:53
N-Carmikli.indd 65 20.12.2005 08:38:53
N-Carmikli.indd 65