Page 61 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

İlkokulumun adı Cumhuriyet İlkokulu idi. Babam

oraya kaydımı yaptırmıştı. Şimdiki gibi, anne-babaların
çocuğun elinden tutup götürmesi, “ilk gündür, biz de

sınıfta duralım, alışsın” demesi gibi adetler yoktu o za-
man. Tıpış tıpış kendi başıma okula gidip sınıfa otur-

muştum. Birinci sınıftaki öğretmenimin adını hatırla-

mıyorum. İlkokul boyunca çok öğretmen değiştirdim.
Neredeyse her sınıfta öğretmenim değişti. İlkokul mü-

dürümüz Süleyman Bey’di. Şaşı olduğu için Kör Süley-
man derdik. Öyle tanınırdı. O yıllarda pek çok insanı,

isminin yanında bir de lakapla çağırırlardı. Bizim mü-

dürü de Ardahan’da herkes Kör Süleyman diye çağırır-
dı.

Dördüncü, beşinci sınıflardaki öğretmenlerimi iyi ha-

tırlıyorum. Dördüncü sınıfta öğretmenimiz Mustafa Ön-
cül’dü. Sonraki yıl, 5. sınıfta Hasan Bıyıklı olmuştu öğ-

retmenimiz. Ömer Bıyıklı’nın oğlu. Ardahan’da aile
büyüklerinden, akrabalarımızdan kimse olmadığı için

ben Ömer Bıyıklı’yı amca bilir, ona amca derdim. Her
ikisinin de bende büyük emekleri vardır. Allah rahmet

eylesin, nur içinde yatsınlar.

Bizim Cumhuriyet İlkokulu, Ruslar’dan kalma sağlam
taş bir binaydı. O binada beş sınıftık. Okul binası, bu-

gün de olduğu gibi durur. Orada okuduğum yıllarda

bana devasa bir yapı gibi görülen okul binamız, şimdi
baktığımda küçülmüş gibi. O zaman çocuk ölçülerim-

62

20.12.2005 08:38:53
N-Carmikli.indd 62
N-Carmikli.indd 62 20.12.2005 08:38:53