Page 31 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

ötesinde otururdu, ancak işte onun evi bizimki gibi top-

rak damlı değildi.
Kışın, hava biraz yumuşayınca her yerden önce top-

rak damlardaki karlar erirdi. İçerinin sıcağı damı ısıtıp

karları erittiğinden, evlerimizin damları biz çocuklara
oyun sahası olarak da hizmet verirdi. Büyükce evlerin

damlarında çok güzel çelik çomak oynanırdı. Çocuklu-
ğumun bir kısmı, toprak damlarda oyunlar oynayarak

geçti.

Kardeşim Oğuz doğana kadar o üç odalı toprak damlı
evde annem, babam ve ben yaşadık. Kardeşlerim doğ-

dukça ev daha bir şenlendi. Babamı kaybedene kadar
da hepimiz için sıcak bir yuva oldu.

Doğduğum evi, en son 80’li yılların başlarında gör-

düm. İyice yaşlanmış, harap olmuştu. Karşısına geçip
bir süre öylece seyrettim. Şimdi sizlere aktardığım anı-

lar orada, birkaç dakika içinde gözlerimin önünden

akıp gitti. Artık o toprak damlı evden geriye hiçbir iz
kalmadı. Yıkıldı gitti. Çocukluğumun Ardahan’ı üzerin-

de yükselen yeni Ardahan, eskiye ait çok şeyle beraber

doğduğum evi de yuttu.
Oysa o ev, geçmişe ait anılarımın önemli bir kısmı-

nın tanığıydı. Orada doğmuştum. O evin bir odasında

adım konmuştu. Beni kundağımla birlikte kim kucağına
aldı, kim iki kulağıma önce ezan okuyup sonra “Nuret-

tin, Nurettin, Nurettin” diye seslendi, bilmiyorum. Ama

32

20.12.2005 08:38:50
N-Carmikli.indd 32
N-Carmikli.indd 32 20.12.2005 08:38:50