Page 29 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

ağlamıştı. “Üzülme, gençsiniz. Allah yine verir!” Bebek

ölümleri sonrasında anne ve babayı özellikle de anneyi
teselli etmek için söylenen bu klasik sözler mutlaka an-

neme de söylenmişti. Bir süre sonra benim doğumum
evdeki hüznü dağıtmış olsa gerek.

Doğduğum ev Ardahan’ın içinde, şehrin merkezi sa-

yılabilecek bir mahallesindeydi. O zamana göre yöre-
nin lüks evlerinden biriydi. Babamın durumu, Arda-

han’da yaşayanların çoğuna göre çok daha iyiydi ve biz
de hali vakti yerinde bir aileydik.

O günün koşullarında Ardahan için lüks bir ev sayılsa

da bugün kolay kolay kimseyi oturmaya razı edemeye-
ceğiniz toprak damlı bir binaydı evimiz. Şehrin merke-

zindeydi ama daha çok bir bağ evini andırıyordu. Alçak

bir yapıydı. Damı topraktandı. Ağaç dikmeler arasına
kerpiçten duvarlar çıkılmıştı, sanırım. Taban döşemeleri

tahtadandı. O tahta taban, eve ayrı bir sıcaklık verirdi.

Toprak damlı basık evimiz bir avlunun içinde yer alı-
yordu. Evin pekçok işi o avluda hallediliyordu. Özel-

likle yaz aylarında avlu önemli bir işleve sahipti. Şimdi

düşünüyorum da orası, küçük eve bambaşka bir hava
katan çok daha sevimli bir yer olabilirdi. Ama değildi.

Ardahan’ın ve Doğu’nun kuru, kıraç havasına uygun bir
çıplaklıktaydı. Avlumuzda bir tek ağaç bile yoktu. Şöy-

le yeşillendirilmiş, çiçekli bir bahçe havasından fersah
fersah uzaktı.

30

20.12.2005 08:38:49
N-Carmikli.indd 30
N-Carmikli.indd 30 20.12.2005 08:38:49