Page 223 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

MAMAK’TA ZİYAFET SOFRASI

Bir gece de beni tek başıma çıkardılar koğuştan. Saat
yine 09:00’u geçmişti. Sayım yeni bitmişti. Bir çavuş-

la iki asker geldiler. “Komutan seni çağırıyor.” dediler.

Ben önce telaşlandım. “Bu saatte ne komutanı? Neden
çağırıyorlar?” diye korka korka gittim. Bir de baktım ki

nöbetçi yüzbaşı. Orada bir odada masa hazırlatmış. Ma-

sada yok yok. Kebap, salata, kuruyemiş... Masaya cam
bardaklar konmuş, peçeteler konmuş. İki gün önce

bana “eşşoğlueşşek” diyen asker de hizmet ediyor. Hazı-
rolda dönüp duruyor odanın içinde. Ben de odaya gir-

dim. Kapının kenarında öyle ayakta duruyorum. Bana
“Otur”, dedi. “Yemek ye!” “Efendim, biz yemek yedik.”

dedim. Sonra efendim dediğim için “pardon” dedim.

“Komutanım, biz yemek yedik”.
Yüzbaşının, “efendim”e, “komutanım”a aldırdığı yok.

Gülüyor. “Otur, otur.” dedi. Emir büyük yerden nasıl

oturmazsın? Mecburen oturdum. Yemeklerden atıştır-
maya başladık. Yüzbaşı bana acayip iyi davranıyor. Sü-

rekli ikramda bulunuyor. Masada yiyecek içecek herşey

var. O, “Al bakalım.” deyip önüme birşeyler sürdükçe,
ben “Efendim, teşekkür ederim.” diyorum. O yine gü-

lüyor, “Al, al.” diye ısrar ediyor. Neyse o gece yüzbaşı
tarafından bir güzel ağırlandım. Bana “eşşoğlueşşek” di-

yen asker de bir güzel hizmet etti bize. Sonra yine ko-
ğuşa götürdüler beni. Tabii içerdekilere bir şey söyle-

224

20.12.2005 08:39:14
N-Carmikli.indd 224
N-Carmikli.indd 224 20.12.2005 08:39:14