Page 227 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

mediler içerdeyken. Belki beni ziyaret etseler, kendi-

lerinin de suçlanacağından korktular. Belki onlar bile
beni suçlu bildiler. İşte o günlerin Türkiyesi öyle bir

Türkiye idi. Ben tutuklu idim ama neden tutuklu oldu-
ğumu bilmiyordum. Suçumun niteliği belli değildi. 40

yaşında bir insanın, o yaşa kadar dışarda bir iş haya-

tı olmuş, herşeyi görmüş geçirmiş ama asla bir karakol
görmemiş bir insanın bütün bunları Mamak’ta yaşama-

sı kolay değildi. O ızdırabı çekmek kolay değildi. O hi-
tap şekillerine, itip kakmalara, kelepçelere, dipçik ye-

yip iki seksen uzanmalara dayanmak kolay değildi. Bir

de herkes tarafından suçlu gibi görünmenin utancı var-
dı. Kendime bir şeyi açıklayamazken kime, neyi, nasıl

açıklayacaktım. Orada dünya bana kapkaranlık görün-
dü. Şimdi o çeki verdim desem ne olacak? Ki o hanı-

ma ben çek vermemiştim ve bunun için her türlü yemi-

ni ederim.

HASTANE GÜNLERİ

Çok yakın asker arkadaşlarım, Mamak’ta yanıma uğ-

rayamadılar. Çocukluktan arkadaşım Cengiz Savaş var-

dır. O zaman albaydı. Ben hastaneye geçince aşağı yu-
karı hergün ziyaretime gelmeye başladı. Hastanede

ziyaretime gelen albaylar, paşalar vardı. Onlar nasıl bir

haksızlığa uğradığımı biliyor, bana güveniyorlardı. Bu
yüzden kendileri için riskli olmasına rağmen ziyareti-

228

20.12.2005 08:39:14
N-Carmikli.indd 228 20.12.2005 08:39:14
N-Carmikli.indd 228