Page 228 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

me geliyorlardı. Kimi akrabalarımın bile beni ziyaret et-

meye çekindikleri o günlerde, dostluklarını sergilemek-
te hiç tereddüt etmeyen o arkadaşlarıma karşı kendimi

borçlu hissediyorum.

Hastanedeydik, hastaydık ama sonuçta biz hâlâ as-
kerî yönetimin yargılamak üzere gözaltına aldığı insan-

lardık. Kaldığımız oda hastane içinde bir cezaevi koğu-
şu sayılıyordu. Bizden sorumlu astsubaylar vardı. Bir

gün, Cengiz yine ziyaretime gelmişti ve biz oturmuş
sohbet ediyorduk. Bir subay geldi, teğmen ya da üsteğ-

men olabilir, “Albayım, lütfen burayı terkedin.” dedi.

“Peki.” dedi Cengiz. Dışarı çıktı. Dışardan ben sesleri-
ni duyuyorum. O subaya, “Gel bakayım buraya.” dedi.

“Esas duruşa geç.” dedi. Sonra “Haydi, şimdi çek git.”

dedi. Ben, tekrar geldiğinde, “Cengiz, sen ne yaptın?”
dedim. “Nurettin, odada birşey diyemezdim. Dışarıda

gerekeni yaptım.” dedi.

D-Blok’ta geçirdiğim kısa süre, bugüne kadar getir-
diğim bazı yeni dostlukların kurulmasına vesile oldu.

Yolum oralara düşmese o insanlarla asla tanışma imka-
nım olmazdı. Hastane çok daha rahattı ve eski dostla-

rın, dışardan tanıdıklarımın ziyaretleri ile zaman nisbe-
ten hızlı geçiyordu. Yine de hastanede kaldığım süre

içinde de “hapishane arkadaşı” diyebileceğim bazı in-

sanları tanıdım.
Rahmetli Alparslan Türkeş’i de orada tanıdım. O da

229

20.12.2005 08:39:15
N-Carmikli.indd 229 20.12.2005 08:39:15
N-Carmikli.indd 229