Page 222 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

muştum. Dışarda hava soğuktu. Kar vardı. Birden as-

kerler içeri doluştu. Başlarında o Ağrılı astsubay vardı.
“Koğuş kalk!” diye bağırarak daldılar içeri. Kiminin üze-

rinde pijaması var, kimi don paça, herkes yataklardan
fırladı. Terliğini bulan buldu, bulamayan çıplak ayak di-

zildik ranzaların önünde. “Rahat, hazır ol! Rahat, ha-

zır ol!” “Olmuyor, bir daha!” “Rahat, hazır ol!” Kimin-
de terlik, kimi çıplak ayak, rahat-hazır ol yaparken yere

vuruyoruz, şapur şupur sesler çıkıyor. Neyse bizim ast-
subay, “Sağdan say!” diya bağırdı. Sağcılar var güçleriy-

le bağırıyorlar; “biiiiir, ikiiiiii, üüüüüç...” Sıra solculara

geliyor ses yok; “On, on bir.” Öyle alçak sesle sayıyor-
lar. “Olmadı, bir daha!” “Olmadı, bir daha!” Bize böyle

üç, beş kere saydırdılar. Sonra “Koğuş” diye bağırdı ast-
subay: “Dışarı, marş marş!” Herkes dışarı koşturmaya

başladı. Ayağında terlik olan var, olmayan var. Dışarda

lapa lapa kar yağıyor ama bahçeye koşuyorlar. Askerler
de sürekli bağırıyor. “Çabuk lan, çabuuuuuuk!” Ben

artık dayanamadım. “Ne var ya!” dedim. “Öldürmek mi
istiyorsunuz? Öldürün işte. Çıkmıyorum.” dedim. Ast-

subay ters ters yüzüme baktı. Sonra ortaya bağırdı: “İh-

tiyarlar içeri!” İşte o zaman ben ihtiyarlığı kabul ettim,
geçtim yatağa uzandım. Çocukları dışarı çıkardılar; öyle

pijamalarla, don gömlek, terlikli, terliksiz... Kar altında
neredeyse bir saat koşturup eğitim yaptırdılar.

223

20.12.2005 08:39:14
N-Carmikli.indd 223
N-Carmikli.indd 223 20.12.2005 08:39:14