Page 99 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

amcalarım ve halalarım vardı. Babamlar beş erkek kar-

deştiler. İki de kız kardeşleri vardı. Mehmet, İlyas ve
Hakkı amcam, dedemin birinci hanımından babamın

öz kardeşleriydiler. Zehra halam da aynı anneden kar-
deşleriydi. Ziya amcam ile Hacer halam ise dedemin

ikinci eşinden olmuşlar.

Hakkı amcam İstanbul’daydı. Kereste ticareti yapı-
yordu. Babam hastalanınca onun yanına gitmişti. Ziya

amcam ise Tokat’taydı. Mühendisti. Mehmet amcam ile
İlyas amcam ise Arhavi’deydiler. Hacer ve Zehra hala-

larım da oradaydılar. Onların hepsi taşınmamıza, yer-

leşmemize yardımcı oldular. Çok hoş bir aile ortamıydı.
Herşeyimizle ilgilendiler. Ardahan’da babam öldük-

ten sonra hissetiğimiz yalnızlık, Arhavi’ye gelince biraz

kayboldu.
Tabii bir süre sonra hayat, herkes için normale dön-

meye başladı. Doğal olan da buydu. Amcalarımın ikisi

de emekli olmuşlardı. Çocukları büyümüş, çalışıyorlar-
dı. Ben, bizim evin büyüğü ama kuzenlerimin en küçü-

ğüydüm. Onlar çalışırken oturmak ağırıma gidiyordu.
Ardahan’dan ayrılırken okulu da bırakmıştım. Amcala-

rımın bakmasıyla, var olan üç beş kuruşluk birikimle,
babamdan kalanlarla yaşayacak değildik. Hem babama

söz vermiştim. Anneme ve kardeşlerime ben bakacak-

tım.

100

20.12.2005 08:38:58
N-Carmikli.indd 100 20.12.2005 08:38:58
N-Carmikli.indd 100