Page 103 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

duğunu düşünüyor, gözümün önünde canlandırıyor-

dum. Geceleri çadırda yatarken rüyamda bile proje uy-
gulamaya, kâğıt üzerindeki bir projeyi uğraşıp didinip

gerçekleştirmeye çalışıyordum.

Sene 1950-51’di. Ben Sürmene’de, o şantiyedeki ça-
lışmamın karşılığı olarak ayda 70 lira alıyordum. Bir gün

Ali Rıza Ağabey şantiyeye geldi. Benim orada yattığı-
mı görünce çok kızdı. “Niye burada kalıyorsun?” dedi.

Ben kem küm ettim, ağzımda birşeyler geveledim. O
kızdı. Derhal bir ev tutalım sana dedi. Bana sahip çıktı.

O, Ziya amcamın ortağı idi. Bordroya baktı. Baktı ki 70

lira alıyorum, maaşımı 90 liraya çıkardı. Ben, ev tutma-
yı kabul etmedim. Şantiyede kalmakta ısrar ettim. “Bu-

rada kalırsam işi daha çabuk, daha iyi öğrenirim.” de-

dim. O ısrar etti, çarşıda bir evde kalmam için. Sonunda
ortayı bulduk. Şantiyeden çıkmadım ama çadırdan çık-

tım. Orada daha düzgünce bir kulübe yaptık kendimi-
ze. Artık kulübede kalmaya başladım.

Bu ısrarım, belki Ali Rıza Ağabey’in hoşuna gitmişti.

Benimle daha çok ilgilendi şantiyede. Ne yaptığımı, na-
sıl yaptığımı sürekli gözledi. Bazı işler verip beni sına-

dı. Ziya amcam maaşımı artırdığı için ona kızdı ama so-
nunda fazla birşey diyemedi. Ben aldığım maaşın dörtte

üçünü eve, annemlere gönderiyordum. Tabii, ev sade-

ce o parayla dönmüyordu. Benim eve gönderdiğim o
para, babama verdiğim sözü tuttuğumun sembolik bir

104

20.12.2005 08:38:58
N-Carmikli.indd 104 20.12.2005 08:38:58
N-Carmikli.indd 104