Page 79 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

binmeye cesaret edemiyorum. Tam bir buçuk saat yü-

rüdüm. Dağa yukarı yürüdüm. Dağı oyup yol açmışlar.
Torul yolu, Torul şelalesinin oralar. Bir düşsen gölün

içindesin. Erzurum’dan Artvin’e geçerken yaşadığım o
korku yüzünden üç dört ay araba kullanamadım. O za-

man yollarımızın hali öyleydi. Son derece tehlikeliydi.

Ben 17 yaşında bir çocuk olarak Hopa’ya doğru gi-
derken yolların o korkunç halinin pek farkında değil-

dim. Doğal gibi gelmişti. Sanki bütün yollar öyledir
diye düşünmüştüm. Yol yapmak, birkaç şeritli otoban-

lar yapmak, gelişli gidişli asfalt yollar... Bırakın bir gün

bunları benim yapacağımı, böyle şeylerin olabileceğini
bile hayal etmem mümkün değildi o günlerde. Bunla-

ra dair hiçbir şey bilmiyordum. Görmemiştim. 17 yaşın-

daydım ama 17 yıl boyunca hayatım elektriği olmayan,
evlerinde suyu olmayan, televizyon diye bir aletin daha

hiç bilinmediği, tezek yakarak ısındığımız Şavşat’ta, Gö-
le’de, Ardahan’da geçmişti. Dünyaya ilişkin tek bilgi ve

görgü kaynağım radyo idi. Radyo, mahallede bir tek bi-
zim evde vardı. O da canı istediği zaman çeker, canı

istemediği zaman çekmezdi. Ara sıra cızırtılı bir radyo

dinleyerek o gün seyahat ettiğim yollardan başka yollar
olabileceğini nasıl hayal edebilirdim ki!

Nasıl Hopa yolundayken uzaktan Artvin’in ışıklarını

görmek elektrikle ilk tanışmam olduysa Hopa’ya var-
mak da denizle ilk tanışıklığım oldu. Denizi ilk gör-

80

20.12.2005 08:38:55
N-Carmikli.indd 80 20.12.2005 08:38:55
N-Carmikli.indd 80