Page 78 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

hayatımde elektrik ışığını ilk kez o an, kamyon sırtında

yolculuk ederken uzaktan gördüm.
Gittiğimiz yol inanılmaz derecede dardı. Bizim kam-

yonun nasıl sığdığına şaşardınız. İki arabanın yan yana

geçmesi asla mümkün değildi. O tenha yollarda nadi-
ren iki araba karşılaşıyorlar, o zaman da birbirlerine

yol vermek için arabalardan biri beş yüz, altı yüz metre
geri gidiyordu. Öyle korkunç uçurumlar vardı ki düşsen

parçan bulunmaz. O çocuk yaşta uçurumların korkunç-
luğunu pek farketmemiştim. Ama aynı yoldan 1965’de

tekrar geçişimi hatırlıyorum. Erzurum’dan Hopa’ya, Ar-

havi’ye gitmiştim. Evlendikten sonraydı. Eşim Arhavi’ye
gitmişti gezmeye. Ben de onun yanına geçecektim.

Bir şoför, bir de ben gidiyoruz. Altımızdaki de kam-

yon değil otomobil. Bize dediler ki: “Torul yolundan,
gölün oradan gündüz geçmeyin, korkarsınız. Gece ge-

çin.” Hesaplarımızı ona göre yaptık. Oradan gece ge-

çeceğiz. Fakat şoför biraz hızlı gitti. Ben arkada uyu-
muşum. Gözümü açtığımda, şoförün sırtından yolu

gördüm. Yol yok. Biz tepedeyiz ve gölün ortasındayız
sanki. Kendimi gölün ortasında gibi görüyorum. Karşı-

dan da kereste yüklü bir kamyon geliyor. Adam alışmış,
tam gaz geliyor. Çaresi yok, göle uçacağız. Nasıl kork-

tum, nasıl ürktüm, bilemezsiniz. Kendimi arabadan aşa-

ğıya attım. Yürümeye başladım. Yürüdükçe yolun ke-
narındaki uçurumu daha iyi görüyorum. Arabaya geri

79

20.12.2005 08:38:55
N-Carmikli.indd 79
N-Carmikli.indd 79 20.12.2005 08:38:55