Page 75 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

le İstanbul’a gitmek gerekiyordu. Babamı, Ardahan’dan

Hopa’ya ben götürdüm. Bir kamyonla seyahat etmiştik.
O zaman insan taşımacılığında da kamyonlar kullanılı-

yor, Ardahan-Hopa arasında yalnızca o kamyonlar ça-
lışıyordu.

Daha 18 yaşındaydım. Babam hasta olduğu için biz

şoför mahalinde seyahat ediyorduk. Yol, 10 ya da 12-13
saat sürüyordu. Belki de hayatımın en uzun 12-13 saati.

Çocuk aklımdan neler geçiyordu, neler? Babama ne ola-
cak? İyi olacak mı? O ölürse bize ne olur? Bize kim ba-

kar? Nasıl geçiniriz? Bencilce gelebilecek ama o yaşlarda

bir çocuğun babasını kaybetme korkusuyla birlikte ak-
lında dolaşan düşünceler. Sonra tekrar babamı, çok ama

çok sevdiğim babamı kaybetme düşüncesi. Korkunçtu.

Yol uzundu. Ben korku ve karmakarışık düşüncelerle
boğuşurken kamyon bozuk şosede ilerliyordu.

Belli ki o uzun yolculuk boyunca babam da benzer

şeyleri düşünüyordu. Yol boyu saatlerce susmuştuk.
Ben ne konuşabilirdim ki? Babamı teselli etmeye çalış-

sam, “Baba iyi olacaksın” gibi şeyler söylesem de ol-
muyordu. Ben çocuktum, o babaydı. Yine de bir iki kez

bu türden şeyler geveledim. Ama genellikle hiç konuş-
madık. Sonra yolun yarısını geçtiğimiz, Hopa’ya epeyce

yaklaştığımız bir anda babam benimle konuşmaya baş-

ladı. O konuştu, ben dinledim. Yalnızca dinledim. Kısa
bir konuşmaydı. Bir veda gibi. Ama o kısa konuşma bü-

76

20.12.2005 08:38:55
N-Carmikli.indd 76 20.12.2005 08:38:55
N-Carmikli.indd 76