Page 77 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

neannemde, amcalarımda, kuzenlerimde daha önceden

hiç alışık olmadığım bir sevgiyi tattım.
Beni, babamla annem, Ardahan’da bir kamyonun ka-

sasına bindirip yolcu etmişlerdi. O yolculuğu da asla

unutamam. Kamyonun arkası, branda çadırla kapalıydı.
Orada hem yükler hem insanlar vardı. Benim gibi bel-

ki 30-40 kişi vardı kamyon kasasında. Ya da bana öyle
geliyor. Çok kalabalıktı ama. Hopa liman şehri önem-

liydi. İnsanlar İstanbul’a kadar kıyı şeridindeki kentlere
Hopa limanından bindikleri gemilerle giderlerdi. Kam-

yon belki de bu yüzden doluydu. Yol, 12-13 saat sürdü-

ğü için Ardahan’dan ne zaman çıkarsan çık geceye dü-
şerdin. Kamyon kasasında bir gece yolculuğu olurdu.

Gece yolculuğunun keyfi başkaydı. Gökyüzü, o ilk yol-

culuğumda bana müthiş güzel görünmüştü. Ay pırıl pı-
rıldı. Yıldızlar sanki birbirleriyle oynaşıyor, aşağıda on-

ları seyrederek hülyalara dalmış bıyıkları yeni terleyen
bana göz kırpıyorlardı.

O zaman Türkiye’nin yol durumu felaketti. Sıfırdı. Yol

diye birşey yoktu. Kamyon, o olmayan yollarda ilerler-
ken kamyon kasasında insanlar sohbet ediyor, kimileri

uyukluyordu. Ben yıldızları seyrediyordum. Yolun karşı
tarafında, yüksekte üç ışık gördüm. Yıldızlardan farklıy-

dılar. İnce ince parlıyorlardı. Yolcular orayı işaret edip

“Artvin” dediler. Artvin’de elektrikler yanıyordu ve ben

78

20.12.2005 08:38:55
N-Carmikli.indd 78 20.12.2005 08:38:55
N-Carmikli.indd 78