Page 54 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

Ramazan’da, Kurban’da yani dini bayramlarda, bütün

komşularımızı tek tek dolaşırdım. Arkadaşlarım, kom-
şularımızın çocukları da bize gelirlerdi. El öper, şeker,

para alırdık. Tatlı yerdik. O neslin büyükleri sanki ço-
cukları daha fazla sahipleniyordu. Çocuklar da büyük-

lere daha saygılıydı.

BİR İNEĞİM OLDU

Kurban bayramlarında kurbanlıklar evlere birkaç gün
önceden gelir, evin çocukları da onlara bakar, besler-

lerdi. Kurbanlıklarla çocuklar arasında özel bir ilişki

doğardı. Tabii sonradan o hayvanın kesilmesi, çocu-
ğun onu görüp kabullenmesi biraz zor olurdu. Arda-

han’da çocukluğumuz da kedilerin, köpeklerin, tavuk-

ların, atların, eşeklerin yani hayvanların içinde geçmişti.
Çocuklarla hayvanlar arasında bugün şehir hayatında

kurulamayan türde bir ilişki vardı ve ben, bu ilişkinin
çocukların ruhsal gelişiminde olumlu bir etkisi olduğu-

nu düşünürüm. Sokakta hayvanlarla sürekli haşır ne-
şir olurduk ama Ardahan’daki o toprak damlı evimizde

hayvan beslememiştik.

1944 yılıydı sanırım, ben 12-13 yaşımdaydım, baba-
mın Göle’de okul yaptığı günlerdi. Bir hayvanım olma-

sını çok istedim. O zaman Göle’de devletin bir besiha-

nesi vardı. Babamla oraya gittim. Oradan kendime bir
inek aldırdım. O ineği çok severdim. Kendi elimle bes-

55

20.12.2005 08:38:52
N-Carmikli.indd 55
N-Carmikli.indd 55 20.12.2005 08:38:52