Page 53 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

mahalledeki daha pek çok arkadaşımla ve onların aile-

leriyle aynı ilişkiler içindeydik.
Kızhanım dediğimiz Ahıskalı bir komşumuz vardı.

Onu çok severdim. Mahallenin bütün çocukları onu

çok sever, çok da sayardı. Berber Fehmi Bey de ya-
kın komşularımızdandı. Eşi Emine Hanım’la annem sık

görüşürlerdi. Kızları vardı, Müzeyyen. Müzeyyen, an-
nesine ev işlerinde öyle yardım ederdi ki. Belki de ilk

kardeşimin yani annemin kız olan ilk bebeğinin ölmüş
olmasındandır, annem Müzeyyeni biraz fazla mı sever-

di yoksa bana öyle mi gelirdi, bilmiyorum. Ama ben

Müzeyyen’i kıskanırdım. Küçücük bir oğlan olarak ben
Müzeyyen’in ev işi yapmasına özenir, onu kıskandığım-

dan geceleri evimizin tahtalarını silerdim.

O günlerde komşuluk o kadar ileriydi ve toplum ha-
yatındaki yeri o kadar önemliydi ki ben, uzun yıllar

komşularımızı yakın akrabalarımız gibi gördüm. 12-13

hatta 14 yaşına kadar benim için akraba yoktu, komşu-
lar vardı. Hakiki amcalarım, dayılarım, yengelerim ola-

rak komşularımızı bildim. Komşularımızın çoğu da Ar-
havili’ydi. Bizim gibi Arhavili ama Ardahan’da oturan

insanlar. Belki yakınlığımız biraz da bundan dolayı güç-
lü idi. Aramızda hiçbir akrabalık bağı yoktu ama akra-

badan daha ileriydik. Ardahan’da akraba olarak bir tek

babamın teyze oğullarından Ömer Bıyıklıoğulları vardı.
Ben de ona amca der, onu amca bilirdim.

54

20.12.2005 08:38:52
N-Carmikli.indd 54 20.12.2005 08:38:52
N-Carmikli.indd 54