Page 52 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

dürümleri şimdi olsa da yesek.” diye özlemle iç geçir-

diğim çok olur.
Bugün hâlâ belleğimde capcanlı olan tatlar, lezzetler,

güzellikler Ardahan’daki mahallemizden kalanlardır.

Daha okul çağına gelmemiş on ya da on beş arkadaştık.
Bütün günlerimiz birlikte geçerdi. Yadigâr, Nihat, iki

Orhan, Solmaz, Nejdet Leloğlu ve diğerleri... Onlardan
bazılarıyla aynı okul sıralarını da paylaştık. Nejdet son-

raları iyi okudu. Profesör oldu. Kars’ta Kafkas Üniversi-
tesi’nin rektörlüğünü yaptı. İstifa edip milletvekili adayı

oldu. Kazanamadı. Aydın’da Adnan Menderes Üniversi-

tesi’nde hocalığa devam etti. İlişkimiz hiç kopmadı.

KOMŞULUK

Mahallenin çocukları, sanki bütün mahallenin çocuk-
larıydık. Her ev bizimle ilgilenirdi. Dediğim gibi nerede

acıkırsak orada karnımızı doyururduk. Komşuluk bam-

başkaydı o zaman. Komşuluk vardı, mahallelilik vardı.
Karşılıklı gidip gelmeler vardı. Konuşmak, sohbet et-

mek vardı. Şimdi aynı apartmanda oturduğun insanlar-
la bile görüşmüyorsun. Görüşsen de bir resmiyet için-

de. Bir komşunun evine gidip karnını doyurmak mı,
nerede? Oysa Nihat Kara Bey’in oğlu Solmaz’la öyle sa-

mimiydik ki onların evine gider, annesine yufka yaptı-

rır, içine peynir koydurur yerdik. Bu sıradan birşeydi ve

53

20.12.2005 08:38:52
N-Carmikli.indd 53
N-Carmikli.indd 53 20.12.2005 08:38:52