Page 51 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

rimizi bakkala götürüp yarım ya da bir litrelik ölçüler-

le gaz yağı alırdık.
İdareden sonra kullanılmaya başlanan lüks, biraz da

zenginlik ve statü sembolüydü. Önceleri, öyle her evde

bulunmazdı. Emin değilim ama mahallede lüks lamba-
sının ilk girdiği ev belki de bizimkiydi.

YUFKA KEYFİ

Biz, Ardahan’ın varlıklı ailelerindendik ama mahal-

lemizde yoksul aileler de çoktu. O zamanın yoksullu-
ğu belki şimdikiyle kıyaslanamayacak bir yoksulluktu.

Ama yine de aileler arasında bugünkü gibi bir uçurum
yoktu. İhtiyaçlar da imkanlar da sınırlıydı. Biz, mahalle-

nin çocukları, birbirlerimizin evlerine gider yemek yer-

dik. Oyun aralarında, bazen kimin evinin önünde acık-
mışsak oraya girer yerdik. Ben mahallemizin orta halli

ya da fakir ailelerinin evlerinde karnımı doyururdum,

onların çocukları da gelir bizde doyururdu. Birimizin
evindeki yemek, diğerinin evindekinden çok farklı de-

ğildi. Dediğim gibi arada uçurum yoktu. Sonuçta herke-
sin evinde biraz un bulunurdu. Herkesin evinde saç bu-

lunurdu. Hamur yoğurulur, saçta yufka yapılırdı. Evde
yoğurulan hamur daha bir lezzetli olurdu. Belki de bize

o zaman öyle gelirdi. Sıcak yufkanın arasına yağ sürüp

yemenin ya da peynir koyup yemenin tadını bilemez-
siniz. O tadı sık sık özlerim. “Ah o yağlı, peynirli yufka

52

20.12.2005 08:38:52
N-Carmikli.indd 52
N-Carmikli.indd 52 20.12.2005 08:38:52