Page 167 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

Bizim mühendisin yanında uçak bileti varmış. Çıkardı

onu verdi. Ben hiç sesimi çıkarmadım. O da bozuntuya
vermiyor. Asker baktı baktı, “Ya” dedi “Nüfus cüzda-

nı mı bu? Bunlar yeni mi çıktı?” Bizim genç mühendis
“Evet” dedi, gayet kendinden emin. “Allah, Allah” dedi

asker ve bize yol verdi. Biz daha çok bastık gaza o açı-

ğı kapatmak için. Uzatmayalım, saat 11:00’i geçiyordu
İskenderun’daydım ben. Gittik, işyerini gezdik. Kağıdı;

iş yeri görme belgesini aldık. Dediler ki, “Demir Çelik
Bölge Müdürü ve Baş Mühendis İskenderun’da yemek

yiyor. Sizi görecekler.”

Sanıyorum, aylardan Temmuz’du. Anormal bir sıcak
vardı. Bizden şıpır şıpır ter akıyor. Öyle terlemişiz. Ney-

se, biz yemek yenen yeri bulduk. Bölge Müdürü ile Baş

Mühendis yemek yiyor, içki içiyorlar. Bize, “Hoş gel-
diniz. Buyurun, oturun” dediler. “Hoş bulduk” dedik.

“Vallahi” dediler, “Buradan yemek yemeden gönder-
meyiz sizi. Birşeyler yemeden, içmeden gidemezsiniz”.

O sıcakta, o ter içinde yemek bana işkence gibi görü-
nüyor. Zaten acele de ediyoruz. Bir an once Ankara’ya

dönelim istiyoruz. “Ben içki içmiyorum.” dedim. “Za-

ten tokuz.” “Olmaz öyle şey.” diye ısrar ettiler. Ne de-
diysek fayda etmedi. Biz mecburen oturduk. Orada bir-

şeyler atıştırıp iki kadeh içki içtik. Bizim ter kurudu.

“Bakın” dedi Bölge Müdürü, “Burada böyle acılı yemez
içki içmezseniz buram buram terlersiniz. Burada, bu

168

20.12.2005 08:39:06
N-Carmikli.indd 168
N-Carmikli.indd 168 20.12.2005 08:39:06