Page 163 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

yapacağımı şaşırdım. Öyle korktum, öyle panikledim

ki! “Vah” dedim, “Vah, çocuk öldü”. Gaye’yi öyle çare-
siz, perişan Nermin’in kollarına bıraktım. Yıldım ben. O

hiçbir zorluktan yılmayan adam gitti, çaresiz bir zavallı
oldum arabanın içinde.

Nermin Hanım, bu konularda müthiş başarılıydı. Bil-

giliydi. Çocuğu aldı, ıslattı. Soydu. Yüzüne, vücuduna
ıslak bezler koydu. Gözümde öyle büyüdü ki o gün! Kı-

zıma adeta ikinci kez can verdi, Gaye’yi ikinci kez do-
ğurdu. O gün Gaye’yi bize, Nermin Hanım’ın bilinçli

çabaları ve Allah bağışladı.

Benim o anki beceriksizliğim, çocuklarım büyürken
yanlarında olamamın bir sonucuydu. Çocuklarım beni

hiç yanlarında görmediler ki! 5-6 yaşlarına gelene ka-

dar Erol’u baba bilirlerdi. Erol, o zaman bizde kalırdı ve
Sabri ile Gaye’ye sadece amcalık değil babalık da yap-

tı. Çocuklar Erol’a “Baba” dediler.

EN BÜYÜK PİŞMANLIĞIM

Hayattaki en büyük pişmanlığım çocuklarıma, onları

öperek, okşayarak babalık yapamamış olmamdır. Oysa
ne kadar isterdim hep kucağımda olsunlar, göğsüme bas-

tırayım. Koklayayım, öpüp okşayayım. Ama yapamadım.
Babam bana yapamamıştı ben de onlara yapamadım.

Ama onları o kadar çok sevdim, öyle çok sevdim ki! Bel-
ki babamın beni sevdiği gibi sessiz ve gösterişsiz sevdim.

164

20.12.2005 08:39:06
N-Carmikli.indd 164 20.12.2005 08:39:06
N-Carmikli.indd 164