Page 169 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

lir mi?” Binaları kurduk, çatılar yapılıyor, çatıları işte

telle falan bağlıyorlar. Biz öyle çalışırken bir köylü gel-
di. Çoban, oralarda hayvan güdüyor. Geldi, “Selamün

aleyküm.” dedi. “Aleyküm selam.” dedim. “Ne yapıyor-
sunuz?” dedi. “Bina kuruyoruz.” dedim. Adam dedi

ki, “Boşuna kuruyorsunuz. Bizim burada sonbaharda

öyle bir rüzgar olur ki bunu küt diye alır gider.” “Haydi
kardeşim.” dedim, “Git işine. Senin başka işin yok mu?”

Biz binalarımızı kurduk, oturduk içine. Gerçekten son-
bahar geldi, rüzgar esmeye başladı. Yaman rüzgar esi-

yor. Bir gün sahilde bir lokantada oturmuş yemek yi-

yoruz, bana bir telefon geldi. Dediler ki, Yarıkkaya’da
şantiye binalarının çatıları uçuyor. Bende bir Mercedes

vardı. Kalktık, atladık Mercedes’e gidiyoruz. Öyle yavaş
gidiyoruz ki 60-70 yaptığımız zaman rüzgar neredeyse

Mercedes’i yoldan atacak. Yavaş yavaş geldik. Baktık,

gerçekten de birçok binanın çatısı uçmuş. Bizimkiler
çatıyı damperli kamyona bağlamışlar. Rüzgar vurdukça

damperli kamyon havaya kalkıyor. Koca kamyon san-
ki şahlanıyor. O manzarayı görünce aklıma, “Git işine

kardeşim” deyip kovaladığım çoban geldi. Bu Yarıkka-

ya’nın rüzgarı öyle meşhur ki tabii sonradan yaşayarak
öğrendik, estiği zaman İskenderun’da hayat felç oluyor.

Kısacası şantiyeler bir tür okul oldu bana. Hem kendi
işimi, işimizdeki yeni gelişmeleri takip ettim şantiyeler-

170

20.12.2005 08:39:07
N-Carmikli.indd 170
N-Carmikli.indd 170 20.12.2005 08:39:07