Page 141 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

EŞKİYA DODO

Söz eşkiyadan açılmışken bir başka anımı daha anla-
tayım. Biz Eleşkirt’te iş yaparken 1963’de, memlekette

çimento sıkıntısı hüküm sürüyordu. Yaptığımız işe göre

çimento tahsisatımız vardı. Çimento Rusya’dan Kars’a
geliyor, Valilik emriyle veriliyordu. Vali tahsisatlara ka-

rışmayacak, ama dağıtımı o yapacaktı. İşleyiş böyleydi.

Fakat bizim çimento gelmedi. Vali tahsisatımıza el koy-
du. Telefonda konuştuk, tartıştık, anlaşamadık. Bunun

üzerine ben kalkıp Kars’a gitmeye karar verdim. Eleş-
kirt’ten tek başıma arabayla yola çıktım. O zaman ser-

de gençlik var. Kendime güveniyorum. Yoldan falan
çekinmiyorum. Gazlayıp Horasan’a kadar gittim. Orayı

döndüm, 5-6 kilometre gittim gitmedim yolda genç bir

delikanlı elini kaldırdı. Arabada yalnızsın, canın sıkılı-
yor. “Hem birine yardımcı olurum hem de yol arkadaş-

lığı yapmış oluruz.” diye düşündüm. Sağa çekip dur-

dum. Onu birkaç metre geçmişim. Hiç acele etmeden,
arkadan aheste aheste geldi. Kapıyı açıp, öne oturdu.

Biz başladık birlikte yolculuk etmeye. O zamanlar si-

gara da içiyorum. Çıkarıp sigara tuttum. “Nereye gidi-
yorsun?”, “Ne iş yapıyorsun?” diye sorular soruyorum

ama bizimki fazla konuşkan değil. Zaten Türkçeyi çok
zor konuşuyor. Derdini ancak anlatıyor. Biz konuşmu-

yoruz da benim gayretimle konuşmaya çabalıyoruz.
Dereden tepeden söz ediyoruz. Ben de buna yardım-

142

20.12.2005 08:39:03
N-Carmikli.indd 142
N-Carmikli.indd 142 20.12.2005 08:39:03