Page 145 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

rın gözlerinde parlayan ışığı görmek, inanılmaz bir duy-

guydu.
Lice’nin terör olayları başlamadan evvel 15 bin olan

nüfusu birkaç bine inmişti. Sokaklar, kahveler işsiz in-

sanlarla doluydu. Aslında Lice’de gördüğümüz manza-
ra bütün Güneydoğu’nun ortak manzarasıydı. Orada,

150 dönüm arazi üzerinde kurduğumuz fabrika, yılda
650 bin metrekare mermer levha ve fayans üretecek,

350 insana istihdam ve iş sağlayacaktı. O 350 kişinin
her biri, oradan kazandığı parayla birkaç nüfusu bes-

leyecekti. O gün Lice’de insanların gözleri bu yüzden

parlıyordu ve bölgenin sorunlarının çözümü için böy-
le daha nice fabrikanın açılması gerekiyordu. Bizim, 1

yıl gibi kısa bir süre içinde gerçekleştirdiğimiz o gün-

kü parayla 1 trilyonluk projenin bana sağladığı en bü-
yük kâr, o gün Liceliler’in gözlerinde gördüğüm umut

ve ışık olmuştur.

DOĞU’NUN KOŞULLARI

Ben gözümü Doğu’da açtım. Bu yüzden Doğu’nun
koşulları, beni hiç bir zaman yıldırmadı. Benim için

sürpriz de olmadı. Orada kötü koşullarda büyümüştüm.
Elektrik yoktu, su yoktu, gaz yoktu. Yok oğlu yoktu.

İkinci Dünya Savaşı koşullarını yaşadık. Şeker yoktu.

Ekmek karneyleydi. 1942-43 yılları, Ardahan’daki 5 ki-
şilik ailemize 1250 gram ekmek veriliyordu. Sabah er-

146

20.12.2005 08:39:04
N-Carmikli.indd 146 20.12.2005 08:39:04
N-Carmikli.indd 146