Page 146 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

kenden gider, hissemize düşen ekmeği fırından alır, yol-

da dayananamaz eve gelinceye kadar yarısını yerdim.
Gerçi bizim evde ayrıca ekmek de pişerdi ama normal

istihakımızdan bana düşen el kadar bir dilim ekmek-
ti. Zeytini zor bulur, şeker yerine üzüm kurusuyla çay

içerdik. Bu koşullarda büyüyünce Doğu’da iş yapmak,

bana o kadar zor gelmedi. Alışkın olmayanların Doğu
gerçeği karşısında nasıl şaşırdıklarını, nasıl zorladıkları-

nı yanımda çalışanlardan gözlemleyebiliyordum.
Bir gün, İzmirli bir mühendisle çimento için Kars’a

gidiyorduk. Yolumuzun üzerinde bir köy var. Adını ha-

tırlamıyorum. Şöyle bir rampa çıkarak giriyorsun köye.
Biz o rampayı çıktık, baktık, yolun kenarındaki hen-

deklerden buhar çıkıyor. Mayıs’ın 10’u, 15’i. Karlar yeni

eriyor. Yol kenarındaki hendekler kar suyu dolu. Yak-
laştık. Baktık ki iki çocuk. Çıplak. O buharlaşan yerden

bunlar çıktı. Kar suyunda yıkanıyorlar. İzmirli mühen-
dis şok oldu. “Yahu” dedi, “Ne biçim yer burası? Böyle

insan yaşar mı?” Yol boyunca “Allah, Allah; Allah Al-
lah!” deyip durdu. Ben ise çok normal karşılamıştım.

Doğu buydu. Doktor yoktu, ilaç yoktu. Anaları baba-

ları işte güçteyken çocuklar kar suyunda oynar, çimer-
lerdi. Sonra hastalanıp ölenler ölür, bünyesi en kuvvet-

li olanlar yaşardı.

Doğu gerçeğine yabancı olanlar bunlara şaşardı. Da-
yanamaz kaçardı. Çok müteahhit, oralarda aldığı işi bi-

147

20.12.2005 08:39:04
N-Carmikli.indd 147 20.12.2005 08:39:04
N-Carmikli.indd 147