Page 137 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

şınca hayatlarının değiştiğini görmüşler. Bunun bilgisi

ile ve bu karakterde göçüp gelmiş, oraya yerleşmişler.
Yolaltı’nda ise Kürtler yaşıyor. Onlar bambaşka koşul-

larda o günlere gelmişler. Sonuçta, biri kaderci olmuş,
“Allah ne verirse şükür.” diyor. Diğeri çalışarak kaderi-

ni değiştirebileceğini biliyor.

Ben oraya iş yapmaya gitmişim. İşçi çalıştırıyorum.
İş yaptığım köylerin adamı gelip yanımda çalışmıyor.

Beş, on, onbeş gün çalışıyor; sigara parasını, ne bile-
yim, bir gömlek ya da pantalon lazımsa onun parası-

nı kazanıyor, bırakıp gidiyor. Ben, bu yüzden başka

yerlerden işçi getirmek zorunda kalıyordum. Taa Erzu-
rum’dan işçi getirdiğim oluyordu. Benim için daha zor,

masrafı daha fazla ve iş yaptığım köyde çalışacak onca

boş adam var. Ama çalışmıyor. Güvenemiyorsun.
İnsanlar çiftçi. Biz oraya su götürüyoruz. Bu onun

üretimini, kazancını artıracak. Destek olması lazım. Bi-

zimle birlikte çalışması lazım. İş bitsin diye bizden çok
acele etmesi lazım ama o tam tersini yapıyor. İşi engel-

liyor. Dışardan işçi getiriyorum, barınamıyorlar. Barın-
dırmıyorlar.

EŞKİYA BASKINLARI

Eleşkirt’te iş yaparken çalıştığımız yerleri, şantiyele-

rimizi geceleri eşkiyalar basardı. İşçiler, çadırda kalma-
ya korkuyorlardı. Bırakıp gidiyorlardı. Turgut Bey is-

138

20.12.2005 08:39:03
N-Carmikli.indd 138 20.12.2005 08:39:03
N-Carmikli.indd 138