Page 133 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

Bu da tatlı bir anıdır benim için. Belki de ondan son-

ra bir daha sinemaya hiç gidemedim. Bu eksiklik tabii.
Sinemaya veya tiyatroya gitmek, sanatsal etkinlikleri iz-

lemek insanı zenginleştiriyor. Dünyaya bakışını değiş-
tiriyor. Hayattan daha fazla, daha başka bir tad almaya

başlıyorsunuz. Oysa ben, kendimi çalışmaya vermek-

ten bunlara vakit ayıramadım. Kendime vakit ayırama-
dım aslında. Geriye dönüp baktığımda, hayatta pişman

olduğun tek şey ne sorusuna verdiğim cevap şu: Ken-
dime vakit ayıramamak. Eşime, çocuklarıma vakit ayı-

ramamak. Bunun telafisi de mümkün değil. Hayatta

herşeyin bir maliyeti, bir bedeli oluyor. Benim işteki
başarılarımın maliyeti kendimden, eşimden ve çocuk-

larımdan çalmak oldu. Onların zamanını çalmak oldu.
Onlardan ve dolayısıyla kendimden çaldığım zamanı

ne kadar yerine koymak istesem de bu imkansız. Baş-

ka türlüsü mümkün müydü? Olduğunu da sanmıyorum.
Benim yapımda ve koşullarımda bir insanın önünde ça-

lışmaktan başka seçenek yoktu. Seçenek yoktu derken
buna mecburdum demek istemiyorum. Benimle bera-

ber başlayan, benimle çalışıp aynı işi yapan arkadaş-

larım, amca ve hala oğullarım kendilerine daha fazla
zaman ayırmayı seçebildiler. Beni çalışmaya zorlayan

benim dışımda kimse yoktu. Benim yapım buydu ve
çok çalışmayı kendim seçtim.

134

20.12.2005 08:39:02
N-Carmikli.indd 134
N-Carmikli.indd 134 20.12.2005 08:39:02