Page 174 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

nışmanlık yapan Ercüment Kılıçbay’a, tersane işinde

deneyimli bir yabancı firma aramasını istedim. Ercü-
ment Bey, bir süre sonra aradığımız niteliklere sahip bir

Fransız firması bulduğunu söyledi. Sanırım Grand Tra-
vey Marsell isimli bir şirketti. Paris Büyükelçiliğimizi de

devreye sokarak bu şirketle ilk temasları kurduk. Ercü-

ment Bey’le birlikte şirketin merkezinin bulunduğu Pa-
ris’e gidip müzakerelere başlama kararı aldık.

O ara İtalya’da da bir işim vardı. Önce İtalya’ya git-
tik. Oradan ufak tefek hediyeler aldım. Kemer ve çan-

ta gibi, Türkiye’ye dönünce dağıtacağımız küçük hedi-

yeler. Ben bir valizi bu tür şeylerle doldurdum. Yalnız
alışveriş ederken bayağı zorlanıyorduk. O tarihte Türki-

ye’nin kambiyo rejimi çok katıydı. Yurtdışına çıkışlarda

işadamlarına ayrıcalık tanınmıyordu. Yurtdışına çıkar-
ken yanımızda kişi başına en fazla 200 dolar götürebili-

yorduk. 200 dolarla bir işadamı yurtdışında ne yapabilir?
Bırakın işadamını, herhangi bir vatandaş ne yapabilir?

Biz ne yapıyorduk; bire beş, bire on verip yurtdışındaki
işçilerden döviz alıyorduk. Daha kredi kartı diye birşey

yoktu. Koca koca işadamları yurt dışında rezil olma-

yacak kadar para bulundurmak için resmen döviz ka-
çakçısı durumuna düşüyorlardı. O tarihlerde yurt dışına

çıkarken çoraplarının içine, ayakkabısının altına döviz

saklayan nice işadamı bilirim.

175

20.12.2005 08:39:07
N-Carmikli.indd 175
N-Carmikli.indd 175 20.12.2005 08:39:07