Page 148 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

için her türlü imkanı veririm. Zemini hazırlarım, rahat

çalışırsınız.” dedi. Ben onun bu tavrına şaşırdım. Hiç
hakkında anlatılanlara benzemiyordu benimle konuşur-

ken. Biraz sohbet ettik. “Siz” dedi, “Eleşkirt’te o koşul-
larda çalışıyorsunuz. Buradaki müteahhitler eğlenceye

düşmüş. Sabah işe geliş saatleri neredeyse öğleden son-

rayı bulur. Akşam da sabaha kadar pavyonlarda gezer-
ler.” Sonra Muammer Bey’i oradan aldılar. Şikayet üze-

rine aldılar. Genel Müdürlüğe gitti, danışman olarak.
O Muammer Bey, daha sonra bir gün, Iğdır’a gider-

ken Eleşkirt’te bana uğradı. Akşam birlikte oturduk. Ye-

mek yedik. Dedim, “İşte burada rakımız var. Viski de
aldırırdım ama burada bulunmaz”. “Yahu, sen ne bi-

çim adamsın.” dedi. “Böyle nasıl çalışıyorsun? Bu yok-

luk, imkansızlık içinde, şantiyede yatıp kalkarak çalışı-
yorsun. Batı’daki müteahhitler senin eline su dökemez.

Sen böyle çalışırken onlar pavyon pavyon, o kadın se-
nin bu kadın benim geziyorlar. Ertesi gün gelip ben-

den hakediş talep ediyorlar.” Bunları söyleyip beni şa-
pur şupur öpmüştü.

Her meslekte iyi de var kötü de. Malesef bir meslek-

te işini hakkıyla yapmayan, üç kağıtçılık yapan, kazık
atan insanların olması o mesleğin diğer mensuplarının

karşısına da bir fatura çıkarıyor. İnşaatçılık, ciddi bir iş

ve şakaya gelmiyor. Türkiye bir deprem bölgesi. İşini
ciddiye almayan, işin hakkını vermeyen müteahhitlerin

149

20.12.2005 08:39:04
N-Carmikli.indd 149 20.12.2005 08:39:04
N-Carmikli.indd 149