Page 129 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

da beş kuruşa muhtaç. Yine de ayak öpüp şeyhin cebi-

ne para koyuyor.
Sıra bana geldi. Şeyh elini şöyle bir uzattı, burnuma

doğru. Resmen “Al da öp” diyor. Ben elini tuttum. Sık-

tım, bıraktım. Tatsız bir hava oldu. Zaten belediye baş-
kanı da Şeyh’in bana içerlediğini söyledi. Ertesi gün de

biz dayağı yedik. Artık siz neye yorarsanız yorun!

ACAR PALAS OTELİ

Böyle olaylar yaşayınca Eleşkirt’i unutmak tabii müm-
kün değil. Ben Eleşkirt’e ilk geldiğimde orada kalacak

hiçbir yer yoktu. Bir tek otel yoktu. Bu yüzden biz kal-
mak için Ağrı’ya gittik. Orada Acar Palas isminde bir

otel vardı. O zamanın koşullarında çok güzel bir oteldi.

Sahibi Ağrı’nın zenginlerinden, ağalarından Sebahattin
Acarbay. O zamanda Ağrı’ya kaloriferli otel yapmış. Bü-

yük lüks. Biz altı-yedi kişilik bir ekibiz. Mühendisler, to-

pograflar var. Hep beraber doğru Acar Palas’a gittik biz.
Zaten başka kalacak doğru dürüst bir yer de yok.

Akşam olmuş, hava kararmış. Biz zor durumdayız.

Otelin sahibi Sebahattin Bey bize yer vermiyor. Bütün
odalar boş, adam bize oda vermiyor. “Gidin kardeşim.”

diyor. “Ben müteahhitlere yer vermiyorum.” diyor. “Be-
yefendi, nasıl vermezsiniz? Biz buraya gelmişiz. Kal-

maya mecburuz. Nereye gidelim?” “Nereye giderseniz
gidin. “Size yer vermiyorum.” diyor, başka birşey demi-

130

20.12.2005 08:39:02
N-Carmikli.indd 130
N-Carmikli.indd 130 20.12.2005 08:39:02