Page 127 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

ğım oldu, kovulduğum oldu, dayak yediğim oldu. Yine

de işi o koşullarda yapıp teslim ettim.

ŞEYHİN ELİNİ ÖPMEDİM, ŞANTİYEDE DAYAK

YEDİM

Bir gece, Eleşkirt’te şantiye binasında oturuyoruz. İki

de bekçimiz var şantiyede. Masada mühendisle beraber
oturuyorduk, hesaplara bakıyorduk. Mühendis Orhan

Bey vardı. Ben şantiyede olmasam, korkudan kimse
şantiyede kalmıyordu. Elektrikler gece bir saatten sonra

kesiliyordu. O gün bayağı erken kesildi. Jeneratörümüz

de arıza yapmıştı. Bekçilerden biri aynı zamanda çayı-
mızı yapıyordu. Ona dedik ki, “Bi çay yap, getir de din-

lenelim.” Bir süre sonra odaya birileri girdi. Ben çaycı

gelmiştir diye bakmadım bile. Mühendis, yabancı oldu-
ğunu görüp benden daha atik davrandı. Masanın altına

girdi. İçeri girenler ikimize birden giriştiler. Yer misin,
yemez misin? Nasıl vuruyorlar. Allah yaratmış demiyor-

lar. Mühendis, masanın altına olduğu için daha az dar-
be aldı. Ben dayaktan, yumruklardan bir türlü doğru-

lamıyorum. Zaten fırsat bulup ayağa kalkınca adamlar

kaçtı. Ama kaçana kadar beni fena benzettiler. Her ye-
rim morardı, davul gibi şişti.

O adamlar kimdi? O gece niye geldiler? İki bekçiyi

bağlayıp şantiyeye girmek kolay iş değil. Bunu nasıl ve

128

20.12.2005 08:39:01
N-Carmikli.indd 128
N-Carmikli.indd 128 20.12.2005 08:39:01