Page 125 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

Eleşkirt halkının yüzde 90’ı Kürt’tü. Yüzde 10’u ise

1933-34 yıllarında buraya yerleştirilen Ahıska ve Kafkas
muhacirleriydi. Yörenin ekonomik koşulları kötüydü.

Halk, tarım ve hayvancılıkla uğraşıyordu. Şeker panca-
rı, buğday ve arpa yetiştiriyorlardı. Yollar bugünkülerle

kıyaslanır gibi değildi. Eleşkirt’te bugün bile birkaç ma-

rangoz atölyesi ve un değirmeninden başka “sanayi”
denilecek birşey olmadığı düşünülürse, o zamanın ko-

şulları daha iyi anlaşılır.
O zaman, şimdi yaşanan türden bir Kürt-Türk geri-

limi yoktu. Böyle çatışmalar yoktu. Ama yine de yerli

halk, dışardan gelenlere çok iyi bakmıyordu. Yabancı-
lara zorluk çıkarıyorlardı. “Senin araban benim köyüm-

den geçmesin. Senin adamların benim köyümden geç-

mesin. Arsamda iş yapma.” gibi sorunlar çıkıyordu. Bir
köyün yanında şantiye kuruyorsun, arabalarını köyden

geçirmiyorlar. Köyden parasıyla ekmek alamıyorsun.
Civar yörelerden ekmek getirip karnımızı doyurmaya

çalıştığımız olmuştur.

Böyle engeller çıkarıyorlardı. Orada aşiret ilişkileri ha-
kimdi. Vatandaşı fişekleyen mutlaka birileri vardı. Aşiretler

hakimdi. Ben onlardan kuşkulanıyordum. Aslında, bırak-
salar işimizi yapsak bundan onlar faydalanacaktı. Sulama

yapabilseler üç beş kuruş daha fazla kazanacaklar. Bunla-

rı hiç düşünmeyip sürekli bize sorun çıkarıyorlardı. Ney-
se sonra işleri yoluna koydum. Arayı düzelttim.

126

20.12.2005 08:39:01
N-Carmikli.indd 126
N-Carmikli.indd 126 20.12.2005 08:39:01