Page 112 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

lecek hale geliyorsunuz. İşte ben bu yönümü Erbaa ve

Sivas’ta geliştirdim. Oralarda çok sayıda insanla tanış-
tım. Herkesle görüşür konuşurdum. Asla insan ayırımı

yapmazdım. Hiç bir zaman büyüklük taslamadım. İn-
sanlarla eşit konumda birlikte olabilmek, insanları tanı-

yabilmenin tek yoludur. Araya mesafeler, rütbeler, ka-

demeler koyarsanız insanları doğru tanıyamazsınız. Bu
da sizi insan ilişkilerinde hatalar yapmaya götürür. O

hataların da iş hayatında büyük maliyetleri olur.

ASKERLİK

Sivas’taki iş, iki-üç sene sürdü. Ama ben Sivas’ta o
kadar kalmadım. Bir sene çalıştıktan sonra askere git-

tim.

İnsanlar, genellikle askerlik anılarını anlata anlata bi-
tiremez. Askerde neler çektiklerini, nelere katlandıkları-

nı, kimlerle arkadaşlık ettiklerini, komutanlarının kimler

olduğunu saatlerce anlatırlar. Benim öyle fazla askerlik
anım yok. Çok rahat bir askerlik yaptım. Hiç sıkıntı çek-

medim. Çocukluğum Doğu’da, ilk gençliğim de şantiye-
lerde çalışarak geçtiğinden hanımevladı değildim. Zor-

luklara alışkındım. Askerlik hiç zor gelmedi. Zaten zor
bir askerlik de yapmadım.

Acemiliğim Kütahya’da geçti. Altı aylık bir acemilik

döneminden sonra da İstanbul’a sevkedildim. Jandar-
maydım. O zamanlar İstanbul’un içinde jandarmalar,

113

20.12.2005 08:39:00
N-Carmikli.indd 113
N-Carmikli.indd 113 20.12.2005 08:39:00