Page 116 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

ra vakit harcamadım. Vakit de, para da harcamadım.

Ben hakikaten aileme çok düşkün bir insandım. Şim-
di de öyleyim. O zaman, bir yerde 10 kuruş harcayacak

olsam “Bunu burada yemeyeyim de götürüp eve vere-
yim.” ya da “Kardeşlerimle beraber yiyeyim.” diye dü-

şünürdüm. Hiçbir zaman “ben” diye düşünmedim, öyle

yaşamadım. Hep “biz” diye düşündüm.
Ben askerdeyken Erol Sivas’taydı. Benden sonra Si-

vas’a gitmişti. Muhasebe işine bakıyordu oranın. Ben as-
kerden geldim, o Çanakkale’ye askere gitti. Ben gençli-

ğimin tadını çıkaramasam da Erol çıkardı biraz.

AHIRI KENDİME EV YAPTIM

Biz; Ali Rıza Ağabey’in kardeşleri, diğer amcamın ço-

cukları, halamın çocukları, Ziya amcamın kaynı, hepi-
miz aynı dönemde aynı işleri yaparak atıldık hayata.

Beni onlardan ayıran en önemli özellik, belki de tek

fark, delikanlılık yaşlarında bile işten başka birşey dü-
şünmememdi. Onlar iş biter bitmez gezmeye tozmaya,

parklara kız tavlamaya falan giderler, ben işte kalır, ça-
lışmaya devam ederdim. Bu yüzden benim hanemde

zarar diye birşey hiç yazmazdı. Gece gündüz uyumaz
çalışırsan, paranı çarçur etmezsen niye zarar edeceksin?

O yüzden ben askere gidene kadar da iyi para kazan-

dım, iyi para biriktirdim, askerden sonra da.
Ben askerdeyken Ali Rıza Ağabeyler Çanakkale Ova-

117

20.12.2005 08:39:00
N-Carmikli.indd 117
N-Carmikli.indd 117 20.12.2005 08:39:00