Page 316 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

nuştuğundan ve Arap dünyasında şeyhlerle yakın ilişki-

si olduğundan muazzam bir itibar görüyordu.
Biz Irak’ta bir hafta kadar kaldık. Sonra Lütfü Akdo-

ğan, Turan Bey ve ben birlikte döndük. Uçak geldi, İs-

tanbul havaalanı üzerinde dönmeye başladı. Hostese
ne olduğunu sorduk. “Yer trafiği fazla, havada biraz

döneceğiz.” dedi. Halbuki uçağın tekerlekleri açılmı-
yormuş ve gövde üzerine inmek için tedbir alıyorlar-

mış. Bir taraftan uçak yakıtını denize boşaltıyor, bir ta-
raftan da yerde hazırlık yapıyorlar.

Bunlar anlaşıldı, gövde üzerine ineceğimiz söylendi.

Önce Lütfü Akdoğan başladı vasiyet etmeye. “Nurettin
Bey” dedi, “Kitabım bitti, basılmaya hazır. Ben ölürsem

senden rica ediyorum, ne olur kitabımı bastır.” Ne di-

yeyim, “Tamam” dedim. “Merak etme”. Bu sefer Turan
Bey başladı. “Nurettin Bey” dedi. “İki çocuğum da sana

emanet. Ne olur, çocukları okut. Okuyabildikleri kadar,

sonuna kadar okut.” Onların bana böyle vasiyet ettikle-
rini duyan arka koltuktaki adam, gayet ciddi bir şekilde

başını bize doğru uzattı. “Beyefendi” dedi, “Cebimde
bir miktar para var, bunları aileme verir misiniz?”

Ben dayanamayıp patladım. “Yeter be” dedim. “He-

pimiz aynı uçaktayız. Uçak düşerse benim yaşayacağı-
mın ne garantisi var!” Uçak, o gün hiçbirimizin burnu

kanamadan piste indi. Havada ölümden söz ettiğimiz o

317

20.12.2005 08:39:26
N-Carmikli.indd 317
N-Carmikli.indd 317 20.12.2005 08:39:26