Page 190 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

gösterdi. “Burada yatarsın.” dedi. Kafa konulacak yer-

de kirli bir yastık. Normal zamanda o yastığı görsen mi-
den kalkar. Ama o anda ne sedyeyi ne de kirli yastığı

düşünecek halde değilim. Bütün umudum rütbeli birini
görüp derdimi anlatmak. Nedense ortalıkta rütbeli kim-

se de yok. Karşımdaki en rütbeli kişi, bana sedyeyi gös-

terip “Burada yatarsın” diyen astsubay.

İLK EŞŞOĞLU EŞŞEK!

Ben orada iyice çocuklaştım. Böyle koşullarla daha

önce hiç karşılaşmadığım için tam bir muhallebi çocu-

ğu gibi davranmaya başladım. Astsubay’a dedim ki “Ne
olur, izin verin bir telefon açayım. Evdekilerin haberi

yok. Kimse burada olduğumu bilmiyor. Hiç değilse bu-

rada olduğumu haber vereyim. Merak etmesinler.” Ast-
subay “Ben o konuda birşey yapamam.” dedi. “Elim-

den hiçbirşey gelmez. Komutan var. Onunla konuşun,
belki o izin verir.” dedi.

Komutan bir albay. Koridorda bir aşağı bir yukarı yü-

rüyor. Önündeki, yakasındaki düğmeler açık, volta atı-
yor. Kapıdan kafamı uzatıp, “Albayım” dedim. Durdu,

bana şöyle tepeden tepeden baktı. Beni kötü kötü süz-
dü. Ben cesaretimi toplayıp “Albayım” dedim, “Sizden

bir ricam var. Buraya geldiğimden hiç kimsenin habe-

ri yok. Ne kardeşlerimin, ne eşimin, ne de evin habe-
ri var. Müsade ederseniz eve haber vereyim. Bir telefon

191

20.12.2005 08:39:09
N-Carmikli.indd 191
N-Carmikli.indd 191 20.12.2005 08:39:09